Po co nam historia? To pytanie bywa dość często zadawane, a odpowiedź na nie, szczególnie w dzisiejszych czasach, jest niełatwa i nieoczywista. Argumentacja, którą tradycyjnie posługują się historycy, jest coraz mniej interesująca dla kolejnych pokoleń wychowanych na mediach cyfrowych i uczonych myśleć o przyszłości, nie o przeszłości.
A jednak są powody, dla których wiedzy o przeszłości potrzebujemy. Nie chodzi tylko o to, że dzieje ludzkości są po prostu frapujące. I o tym właśnie pisze Agnieszka Krzemińska.
Pradzieje są dla Autorki źródłem nieustającego zadziwienia, którym dzieli się ona z czytelnikami barwnie opowiadając, kim byli i jak żyli nasi prehistoryczni przodkowie – co jedli, z czego wyrabiali narzędzia, jakie kultury tworzyli czy też jak wpływali na środowisko i je przekształcali.
Najciekawsze w tej książce jest to, że nie powtarza ona znanych już i utartych poglądów, lecz przedstawia najnowsze ustalenia badań archeologicznych, kwestionując pewne mity narosłe wokół popularnych wyobrażeń o prehistorii. Przy okazji rozprawia się także z pewnymi nurtami pseudonaukowymi, na przykład wyjaśniając, czym jest, a czym nie jest dieta paleo (i dlaczego nie istnieją żadne naukowe podstawy uzasadniające jej stosowanie) lub też dlaczego życie na łonie przyrody nie jest (i nigdy nie było) gwarancją dobrego zdrowia i długowieczności.
To książka napisana z prawdziwą pasją, co jako również pasjonat bardzo doceniam.
Disclaimer: Książka nie jest trudna, napisana została przystępnie i zrozumiale, ma więc charakter popularnonaukowy, niemniej przystępując do lektury warto pamiętać, że Autorka jest archeolożką i posługuje się językiem archeologii, a całość odnosi się do czasów prehistorycznych. Dzieło to więc czyta się nieco inaczej niż książki historyczne. Nie wiem, na ile to zastrzeżenie jest potrzebne, ale dodaję je na wszelki wypadek, by uniknąć ewentualnych nieporozumień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz